Przy doskonałej koniunkturze gospodarczej na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XIX wieku oraz stale wzrastającej liczbie zamówień, bielski sukiennik Gustav Förster szybko zrozumiał, że prowadzona przez niego ręczna wytwórnia sukna w budynku przy obecnym placu Żwirki i Wigury 1 nie podoła tak dużemu popytowi. Dlatego w 1876 roku kupił wystawioną na licytację fabrykę sukna Ferdinanda Brücka na Żywieckim Przedmieściu 141, przy obecnej ul. Młyńskiej 26-28. Pierwotnie w miejscu fabryki znajdował się murowany młyn zbożowy, wzniesiony przed 1827 rokiem przez bielskiego kupca Alberta Blocka. Na zachód od młyna znajdowała się skarpa Wzgórza Młyńskiego, poniżej którego płynęła nieistniejąca już dzisiaj Młynówka. Od wschodu biegła ulica Młyńska. Po śmierci Blocka w 1835 roku, przez kolejne lata właściciele młyna zmieniali się aż do 1861 roku, kiedy kupił go żydowski przedsiębiorca Ferdinand Brück. Brück przekształcił młyn w fabrykę sukna. Budynek powiększono i nadbudowano do wysokości trzech pięter, a od strony południowej dostawiono wąską przewiązkę oraz piętrowy dom mieszkalny. Ulicę Młyńską przesunięto w kierunku wschodnim, a na uzyskanym terenie wzniesiono kotłownię i maszynownię. Wskutek kryzysu światowego, który wybuchł w 1873 roku fabrykę postawiono w stan upadłości i zlicytowano. W 1876 roku nabył ją sukiennik Gustav Förster, który w kolejnych latach poszerzył główny budynek fabryczny, powiększył obiekty przylegające do fabryki oraz rozbudował piętrowy dom mieszkalny fabrykanta. W 1884 roku do firmy jako wspólnicy przystąpili synowie Förstera – Emil i Moritz. Emil pełnił w fabryce funkcję kierownika technicznego, a Moritz był dyrektorem handlowym. W 1907 roku fabryka zatrudniała 170 robotników i wyposażona była w maszynę parową o mocy 150 KM. Główną produkcję stanowiły sukna orientalne, które eksportowane były do Turcji, Persji i Japonii. W 1908 roku zbankrutował główny odbiorca sukien z Konstantynopola, co wpędziło fabrykę w problemy finansowe i uniemożliwiło dalsze funkcjonowanie. Zaistniała sytuacja przyczyniła się do śmierci Gustava Förstera. Jego synowie, jako rzetelni przedsiębiorcy nie ogłosili bankructwa, lecz sprzedali fabrykę żydowskiemu przedsiębiorcy Jakubowi Schanzerowi i spłacili wszystkich wierzycieli. Schanzer prowadził fabrykę przy ulicy Młyńskiej do 1925 roku, a później przejął ją jego syn Franciszek. Po II wojnie światowej, w 1948 roku przedsiębiorstwo znacjonalizowano i włączono w skład Państwowych Zakładów Przemysłu Wełnianego Nr 14, a od 1950 roku stało się jednym z oddziałów ZPW im. J. Kluski, późniejszej Merilany.
Fabryka Gustava Förstera – ul. Młyńska 26-28