Bardzo dużym problemem medycyny międzywojennej były gruźlica, zaliczana wówczas do chorób społecznych, ze względu na jej masowe występowanie. Wysiłek administracji państwowej w zwalczaniu choroby sprowadzał się przeważnie do działań sanitarnych, a główny ciężar walki spoczywał na organizacjach społecznych oraz samorządach miejskich i powiatowych.
W 1928 roku Rada Miejska miasta Bielsko podjęła uchwałę o upamiętnieniu dziesięciolecia odzyskania niepodległości przez Polskę, poprzez wzniesienie poradni lekarskiej dla osób chorujących na gruźlicę. Pierwotnie na budowę wyasygnowano z budżetu miasta kwotę 80.000 zł. Kwota ta miała być zwiększana w miarę postępu prac budowlanych. Projekt ekspresjonistycznego budynku przychodni przeciwgruźliczej, stanowiącego jeden z ciekawszych przykładów bielskiej architektury lat trzydziestych XX wieku, wykonał lokalny architekt Alois Strunz – współwłaściciel firmy Strunz & Co. Prace budowlane obok parku Blichowego prowadzone były w latach 1928-1930. W nowo otwartym budynku przychodni znajdowały się sala ordynacyjna, sala rentgeniczna, mieszkania sióstr pielęgniarek, poczekalnie i jadłodajnia dla ubogich.
fot. Budynek dawnej przychodni przeciwgruźliczej w Bielsku w 2022 r.
Budynek przychodni przeciwgruźliczej – Bielsko-Biała, Parkowa 1