W latach 1908 – 1909 firma budowlana Emanuela Rosta realizując projekt architekta Adolfa Kamieniobrodzkiego ze Lwowa, wybudowała na terenie dawnego folwarku Homy gmach nowego szpitala. Wybudowany obiekt zastąpił dotychczasowy stary szpital w Białej, funkcjonujący w zaadaptowanych budynkach przy obecnej ulicy Dmowskiego. Nowy szpital został wyposażony w nowoczesny sprzęt i aparaturę m.in. sterylizator, aparat Roentgena i około stu łóżek dla pacjentów. Personel szpitala składał się z trzech lekarzy, dziewięciu sióstr zakonnych Szarytek, dziewięciu pielęgniarzy i pielęgniarek oraz jedenastu osób personelu administracyjnego. Zgodnie z intencją władz, szpital był instytucją całkowicie polską. Dlatego wszystkie informacje i tablice na terenie szpitala były wyłącznie w języku polskim. Również w języku polskim prowadzona była dokumentacja i korespondencja z wyłączeniem dokumentacji medycznej prowadzonej po łacinie.
Nieocenionym działaczem na rzecz szpitala był jego pierwszy dyrektor Antoni Juras, który kierował szpitalem z wielkim zaangażowaniem i oddaniem. Osobiście prowadził korespondencję zewnętrzną, zajmował się zamówieniami leków, opału, żywności dla chorych, a nawet trumien. Szpital stał się jednym z symboli rozwoju przemysłowego i cywilizacyjnego Białej i zarazem symbolem polskości. W dniu 28 września 1913 roku do zespołu lekarskiego dołączyła lekarka dr Anna Mikiewicz, co było nie lada wydarzeniem, gdyż była pierwszą kobietą lekarzem pracującą w szpitalach w Bielsku i Białej.
Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku na oddziale męskim szpitala utworzono lazaret wojskowy, na który przez cztery lata przywożono rannych żołnierzy. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę sytuacja szpitala była tragiczna. Do końca 1920 roku nieustannie w szpitalu brakowało leków, opału i żywności dla pacjentów. Również w latach 1923-1926 w związku z kryzysem gospodarczym ogarniającym Polskę, szpital znalazł się w poważnych tarapatach finansowych. Ówczesne władze szpitala jako rozwiązanie problemów przyjęły radykalne ograniczenie ilości przyjmowanych pacjentów. 1 lipca 1927 roku nowym dyrektorem szpitala został dr major Zygmunt Drobniewicz, z Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dzięki wprowadzonym zmianom w zarządzaniu i funkcjonowaniu szpitala nowy dyrektor pozyskał środki na jego rozbudowę i dodatkowe wyposażenie. Zakupiono m.in. nową pracownię RTG, pracownię fizykoterapii i światłolecznictwa, aparat EKG do badania serca. Drobniewicz był lekarzem o nienagannych manierach i wysokim poczuciu humanitarnej misji lekarskiej, wymagał od siebie i personelu pełnego zaangażowania w służbę chorym, a także pogłębiania wiedzy i umiejętności zawodowych. Zespół lekarski szpitala na początku lat trzydziestych XX wieku ceniony był w całym województwie krakowskim. 2 września 1939 roku w związku z wybuchem II wojny światowej lekarze ze szpitala ewakuowali się z Białej, a najdroższy sprzęt został wywieziony do Rzeszowa. Następnego dnia szpital został przejęty przez wojska niemieckie. Podczas okupacji początkowo szpital pełnił rolę szpitala powiatowego, a później lazaretu wojskowego. W czasie wojny Niemcy nie wyrządzili szkód w szpitalu, natomiast po ich wyjeździe z Białej miejscowa ludność rozgrabiła mienie szpitalne. Dzieła grabieży dokończyły wojska sowieckie. Po wojnie oficjalne otwarcie Szpitala Miejskiego odbyło się 10 maja 1946 roku. Do roku 1951 szpital funkcjonował jako Szpital Powiatowy w Białej Karkowskiej, a później po połączeniu Bielska i Białej jako Szpital Miejski. W związku z restrukturyzacją służby zdrowia województwa bielskiego na przełomie XX i XXI wieku szpital został przekształcony w Szpital Onkologiczny, który w 2000 roku otrzymał imię Jana Pawła II. Od 5 czerwca 2003 roku Szpital Onkologiczny zmienił nazwę na Beskidzkie Centrum Onkologii im. Jana Pawła II w Bielsku – Białej.
Szpital Powszechny w Białej, Beskidzkie Centrum Onkologii im. Jana Pawła II w Bielsku – Białej – ul. Wyzwolenia 18