W latach pięćdziesiątych XIX wieku w Bielsku działała żydowska szkoła ludowa. Pierwotnie była to szkoła trzyklasowa, później czteroklasowa. W 1863 roku do szkoły uczęszczało 80 chłopców i 76 dziewcząt. Z uwagi na fakt, iż szkoła nie posiadała własnego budynku, zajęcia odbywały się w wynajmowanych pomieszczeniach, na ogół niespełniających wymogów sanitarnych. Społeczność żydowska w 1869 roku podjęła decyzję o budowie własnego budynku szkolnego. Na zlecenie bielskiej gminy wyznaniowej inwestycja została zrealizowana w 1872 roku przez budowniczego Karola Kunza, przy ówczesnej ulicy Giselastrasse. Budynek szkolny był dwupiętrowy i posiadał dobrze rozwiniętą infrastrukturę. Sale lekcyjne były duże i przestronne, wyposażone w pomoce dydaktyczne. Pierwszym kierownikiem szkoły został Philipp Lemberger, który swą funkcję sprawował do 1894 roku. W szkole, do której uczęszczało blisko dwieście dzieci pierwotnie pracowało czterech nauczycieli, a w latach 1879-1900 sześciu. Wkrótce szkoła przekształciła się pięcioklasową, a w 1877 roku uzyskała prawa szkoły publicznej. W roku szkolnym 1900/1901 otwarto klasę szóstą, a liczba uczniów wynosiła 358. Z uwagi na proniemieckie zapatrywania elity bielskich Żydów i przywiązanie do kultury niemieckiej, program nauczania w szkole niewiele różnił się od programu szkół niemieckich i miał świecki charakter. W ramach zajęć dodano jedynie kilka lekcji z zakresu judaizmu i modlitwy. Taki profil zajęć nie zadowalał wielu rodziców z ortodoksyjną przynależnością, którzy indywidualnie organizowali wieczorowe lekcje religii dla swoich pociech. W 1901 roku utrzymanie szkoły przejął Rząd Krajowy w Opawie. W okresie międzywojennym w budynku szkolnym działało również przedszkole.
Żydowska Szkoła Ludowa – Bielsko-Biała, ul. Z. Krasińskiego 17