„Willa Wiesnera” – neorenesansowa willa fabrykancka z końca XIX wieku, zamieszkana przed II wojną światową przez niemieckiego nacjonalistę Rudolfa Wiesnera. Budynek wraz z innymi obiektami w Polsce miał zostać wysadzony przez Niemców, w celach prowokacyjnych, mających świadczyć o prześladowaniu i niechęci Polaków do ludności niemieckiej. To z kolei stanowić miało podstawę do wywołania wojny z Polską. Z willi 2 września 1939 roku miejscowi hitlerowcy ostrzelali koszary wojskowe mieszczące się w budynkach obecnego szpitala pediatrycznego.
fot. Willa zamieszkała przez Rudolfa Wiesnera.
Rudolf Wiesner był bielszczaninem i niemieckim nacjonalistą oraz agitatorem antypolskim. Ukończył bielskie liceum oraz Politechnikę w Grazu. W 1922 roku został wybrany na radnego Bielska, a w 1935 roku został wiceburmistrzem miasta. W tym samym roku opowiedział się przeciwko bojkotowi wyborów przez mniejszość niemiecką, za co prezydent Ignacy Mościcki mianował go senatorem. Wiesner zapisał się niechlubną kartą w historii Bielska jako twórca Partii Młodoniemieckiej w Polsce – Jungdeutsche Partei in Polen (JDP) na czele, której stał w latach 1931–1939 propagując nacjonalistyczne i nazistowskie poglądy. W latach trzydziestych XX wieku jego partia na terenie Polski liczyła około 50 tysięcy członków. Członkowie partii nosili stroje składające się się z krótkich, czarnych spodni, białych koszul, czarnych krawatów oraz oficerek. Na ramiona zakładali czerwone opaski z białym kołem i napisem JDP. Organizacja tworzyła własne bojówki i oddziały szturmowe, które prowadziły regularne szkolenia wojskowe, gromadziły broń i organizowały akcje prowokacyjne. Po wybuchu wojny ich zadaniem miało być zabezpieczenie przed zniszczeniem obiektów i budowli przemysłowych. Pod koniec lat trzydziestych Wiesner współpracował z wywiadem niemieckim. W połowie sierpnia 1939 roku policja dokonała zatrzymań i przeszukań wśród Niemców podejrzanych o działalność dywersyjną. W ramach akcji zabezpieczono znalezioną broń i amunicje. Wśród aresztowanych znalazł się również Rudolf Wiesner, którego wypuszczono ze względu na chroniący go immunitet senatorski lub jak podają inne źródła po interwencji brytyjskiej dyplomacji. Po zwolnieniu z aresztu Wiesner uciekł do Gdańska. Aresztowania wśród dywersantów zapobiegły prowokacyjnemu wysadzeniu m.in. willi Wiesnera przy ul. Sobieskiego 64. W dniu 2 września 1939 roku bojówki poprzez ostrzeliwanie i obrzucanie granatami rozpoczęły działania mające na celu, dezorganizację wycofywania się wojsk polskich i ludności cywilnej z Bielska. Ich punkty ataku rozlokowane były w różnych miejscach miasta m. in. w zamku Sułkowskich, na ul. Celnej, w budynku na rogu Sobieskiego i Wyspiańskiego. Dywersja została stłumiona przez 21 Dywizję Piechoty Górskiej dowodzonej przez gen. Józefa Kustronia i I Ochotniczy Batalion Powstańców Bielskich. Zatrzymanych z bronią w ręku Niemców rozstrzelano. W czasie okupacji Rudolf Wiesner członek i działacz SS pełnił funkcję burmistrza połączonych miast Bielska i Białej. Hans Frank powołał go do administracji Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1940–1945 zasiadał w Reichstagu. Za zasługi dla III Rzeszy otrzymał w dzierżawę majątek w okolicach Oświęcimia. Wiosną 1945 roku kierował budową umocnień w rejonie Cieszyna. Po wojnie do 1965 roku mieszkał pod fałszywym nazwiskiem w Austrii, później przeniósł się do RFN gdzie prowadził biuro projektowe. Zmarł 14 czerwca 1974.
Willa Wiesnera – ul. Jana III Sobieskiego 64