Z dedykacją dla zawsze życzliwych pracowników Dzielnicowej Biblioteki Publicznej w Bielsku-Białej przy ul. 11 Listopada 40.
W 1878 roku właściciel fabryki sukna na Leszczynach, jeden z najbogatszych obywateli Śląska Cieszyńskiego – Franz Strzygowski junior, kupił od Franciszka Nahowskiego na własność piętrowy budynek w centrum Białej, przy zbiegu obecnej ulicy Ratuszowej z placem Wojska Polskiego. Zakupiony budynek przemysłowiec przebudował na okazały miejski pałacyk. Strzygowski był znanym niemieckim nacjonalistą o skrajnie antypolskich poglądach. Był gorącym orędownikiem nakazu używania języka niemieckiego przy oznaczaniu nazw ulic i placów oraz na szyldach i afiszach ulicznych, jak również wprowadzenia języka niemieckiego jako obowiązującego w bialskim ratuszu. Ponadto był działaczem społeczno-politycznym i deputowanym do sejmu galicyjskiego we Lwowie, sejmu śląskiego w Opawie oraz wchodził w skład rady miejskiej miasta Białej. Przewodniczył licznym organizacjom, wspomagał stowarzyszenia społeczno-kulturalne, wspierał finansowo budowę katolickiej Szkoły Ludowej w Białej, Teatru Miejskiego w Bielsku oraz przebudowę kościoła p.w. Opatrzności Bożej w Białej. Po śmierci milionera w 1904 roku pałacyk w Białej odziedziczyła żona Strzygowskiego – Leopoldine Schindler, a następnie w 1910 roku, w spadku po rodzicach, córka Elvire, która była żoną Alfreda Fiałkowskiego, fabrykanta papieru w Białej. Elvire Fiałkowska była właścicielką budynku do 1932 r. W czerwcu 1950 roku, z uwagi na rozrastający się księgozbiór i ciasne pomieszczenia, do budynku przeniesiono Miejską Bibliotekę Publiczną w Białej, która dotychczas funkcjonowała przy placu Wolności 5. W tym samym roku do zasobów biblioteki włączono ukrywany w czasie okupacji księgozbiór Czytelni Polskiej, w liczbie 1171 woluminów. Od 1969 roku biblioteka działa jako Dzielnicowa Biblioteka Publiczna w Bielsku-Białej.