Decyzja o budowie lazaretu w Białej wymuszona była faktem, że po I rozbiorze Polski, kiedy miasto znalazło się pod zaborem austriackim, otrzymało wspólnie z Bielskiem stały garnizon wojskowy. Dlatego władze miasta w 1774 roku zadecydowały o wzniesieniu drewnianego, parterowego budynku szpitala wojskowego. Na jego lokalizację wybrano działkę przy obecnej ulicy Dmowskiego, położoną w rejonie gdzie wyjazd z wewnętrznej drogi osiedlowej Osiedla Śródmiejskiego dochodzi do ronda. Roczne utrzymanie placówki medycznej kosztowało budżet miasta 60 florenów. Lazaret mógł jednorazowa pomieścić kilkunastu chorych. Leczono w nim nie tylko żołnierzy, ale także miejscową ludność. W szpitalu pracował jeden chirurg wojskowy. Jakość budynku była bardzo niska, dlatego często musiał być remontowany. Działalność lazaretu w tej lokalizacji była przyczynkiem do nazwania ulicy prowadzącej do szpitala z centrum miasta ulicą Szpitalną, obecnie Dmowskiego. Jak podają źródła historyczne, nazwa ulicy po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach z 1786 roku.
fot. W miejscu budynku dziesięciopiętrowego po prawej stronie znajdował się budynek lazaretu. Wewnętrzna ulica osiedlowa biegła do ulicy Broniewskiego i nosiła nazwę Zamkowa.
W okresie wojen napoleońskich szpital obsługiwał nie tylko żołnierzy austriackich, ale także powracających z frontu żołnierzy rosyjskich. W 1806 roku, kiedy w mieście wybuchła epidemia tyfusu głodowego i ospy władze miejskie wystąpiły do władz we Lwowie z projektem rozbudowy lazaretu o część cywilną. Jednak z przyczyn finansowych nie udało się zrealizować inwestycji. Po zakończeniu wojen napoleońskich obiekt przy zbiegu ówczesnych ulic Szpitalnej i Zamkowej nadal służył bielsko-bialskiemu garnizonowi i częściowo ludności cywilnej. Jednak z każdym rokiem jego stan techniczny był coraz gorszy. Dlatego w 1847 roku szpital został wykwaterowany i przeniesiony do budynku przy obecnej ulicy Szkolnej 7. Opuszczony budynek jeszcze przez pewien okres wykorzystywany był przez wojsko, jako magazyn, a także do celów kwaterunkowych. W 1862 roku sprzedano połowę szpitala. Drugą połowę sprzedano szesnaście lat później. Po pewnym czasie od tej transakcji obiekt został ostatecznie rozebrany.
W 1847 roku po przeciwnej stronie ulicy Szpitalnej w miejscu, gdzie obecnie znajduje się przystanek autobusowy, został otwarty szpital miejski.