Pod koniec XIX wieku Bielsko, zaliczane było do miast nowoczesnych, silnie rozwiniętych, a na samym Żywieckim Przedmieściu funkcjonowało w tamtym okresie dwanaście fabryk. Dynamiczny rozwój miasta wymusił konieczność dokonania zmian w jego urbanistyce. W połowie 1898 roku Rada Miasta powierzyła to zadanie, znanemu słoweńsko-włoskiemu architektowi i urbaniście Maxowi Fabianiemu. Plan Fabianiego zakładał uporządkowanie istniejącej zabudowy oraz wyznaczenie perspektywicznych planów rozwoju miasta na okres najbliższego wieku. Jednym z założeń zmian w urbanistyce było rozbudowanie terenów zielonych, na których mieszkańcy miasta mogliby spędzać wolny czas. W tym celu obszar zieleni miejskiej pomiędzy ulicą Blichową (obecną Partyzantów) a rzeką Białą został uporządkowany i w 1899 roku jako Planty Blichowe powstał tam park miejski. Główną atrakcją parku miała być aleja topolowa nad rzeką Białą pełniąca role promenady, natomiast wzdłuż ulicy Blichowej przewidziano szpaler drzew kasztanowca. W 1896 roku Bielsko-Bialskie Towarzystwo Łyżwiarskie zbudowało w południowej części terenów zielonych drewniany Pawilon Lodowy z szatnią, wypożyczalnią i restauracją. W okresach zimowym koło pałacu tworzono miejskie lodowisko, które oświetlane było lampami elektrycznymi. W 1928 roku wzniesiono nowy pawilon sportowy w formie pałacyku miejskiego, który zastąpił rozebrany Pawilon Lodowy. W budynku mieściła się restauracja prowadzona przez Bielsko-Bialskie Towarzystwo Łyżwiarskie. Po II wojnie światowej w miejscu dawnego lodowiska wybudowano korty tenisowe, które zachowały się do dnia dzisiejszego. Na północy tereny zielone ograniczone były placem Blichowym, na którym do siedemdziesiątych lat XIX wieku odbywały się jarmarki. 28 października 1928 roku z inicjatywy Związku Powstańców Śląskich na placu odsłonięto pomnik pierwszego prezydenta II Rzeczypospolitej – Gabriela Narutowicza i poświęcono sztandar miejscowej grupy tej organizacji, wtedy też zmieniono nazwę placu na Narutowicza. Do dzisiaj nie wiadomo dlaczego w Bielsku wzniesiono pomnik Narutowicza, człowieka niezwiązanego z Bielskiem w żaden sposób, a dostępne publikacje podają sprzeczne informacje na ten temat. Według, niektórych postawienie pomnika było manifestacją polskości w zdominowanym przez ludność niemiecką mieście inne, że była to złośliwość ze strony bielskich radnych Niemców i Żydów, którzy postawili pomnik Narutowicza naprzeciwko Domu Polskiego prowadzonego przez narodowców, którzy nie mogli pogodzić się z faktem, iż prezydentem RP nie został hr. Maurycy Zamoyski. Dodatkowej pikanterii całemu wydarzeniu dodawał fakt, że z uwagi na brak funduszy na pomnik na cokole odsłonięto gipsowy odlew. Popiersie z brązu umieszczono na cokole dopiero na początku 1930 roku. W 1939 roku po wkroczeniu wojsk niemieckich do Bielska pomnik został zburzony. W 1951 roku po połączeniu miast Bielska i Białej, dokonano zmiany nazwy na plac Obrońców Pokoju. W roku 1961 na fundamentach pomnika Narutowicza postawiono pomnik Adama Mickiewicza. Od II połowy XIX wieku aż do lat siedemdziesiątych XX wieku na placu odbywały się różne wiece i demonstracje. Jedną z największych była demonstracja młodzieży w marcu 1968 roku, stłumiona brutalnie przez milicję. W okresie przedwojennym park utrzymywany był w ładzie i porządku przez władze miejskie, również w okresie II wojny światowej okupant utrzymywał go w należytym stanie. Dopiero pod koniec wojny Niemcy zdewastowali go, budując w nim schrony przeciwlotnicze, których nigdy nie użyto. W 1963 roku Związek Bielskiego Przemysłu Włókienniczego podjął decyzję o nazwaniu całego kompleksu parkowego Parkiem Włókniarzy.
Park Włókniarzy – pomiędzy obecnymi ulicami Partyzantów, 1 Maja, Leszczyńską oraz rzeką Białą