W XIX wieku w miejscu obecnej ulicy Stojałowskiego na odcinku od placu Opatrzności Bożej do mostu na rzece Białej łączącego Białą z Bielskiem płynął potok Niwka, prawy dopływ Białej. Na brzegach po obu stronach koryta potoku wznosiły się się murowane, parterowe budynki i pochodzące z XVIII wieku drewniane chałupy oraz bulwary tworzące ulicę Nad Niwką z wąskimi chodnikami i balustradami chroniącymi przed nieprzewidzianą kąpielą. Nad potokiem zawieszone były małe mostki. Był to bardzo malowniczy rejon miasta Białej, niektórzy nazywali go „bialską Wenecją”. W listopadzie 1914 roku w związku z budową na placu Ratuszowym miejskiego kinoteatru postanowiono uregulować i zasklepić część koryta potoku. W latach 1914-1916 potok zakryto na odcinku o długości około 126 metrów, od ulicy Ratuszowej w kierunku zachodnim do ujścia potoku do rzeki Białej. Prace budowlane wykonała firma Pittel & Brausewetter, a ich koszt wyniósł 40 tysięcy koron. Inwestycja miała na celu ułatwienie dojazdu do kina.
fot. Bialska Wenecja, odcinek Niwki od ul. Ratuszowej do rzeki Białej przykryto w 1913 roku.
Pozostały odcinek odkrytej Niwki od ulicy Ratuszowej do obecnego placu Opatrzności Bożej w latach sześćdziesiątych XX wieku skanalizowano i przykryto betonem tworząc drogę. W 1974 roku dokonano generalnych zmian w architekturze tego rejonu obu miast, wyburzono kamienice zamykającą plac Smolki od wschodu, zbudowano most drogowy przez rzekę Białą łączący Bielsko i Białą i stworzono obecną ulicę Stojałowskiego.
fot. Bialska Wenecja, odcinek Niwki od ul. Ratuszowej do pl. Opatrzności Bożej przykryto w latach sześćdziesiątych XX wieku.
Bialska Wenecja – Bielsko-Biała, ul. Nad Niwką, ul. Stojałowskiego