Budynek zajezdni tramwajowej przy obecnej ulicy Partyzantów 64 wybudowany w 1895 roku, obok elektrowni miejskiej przez firmę Bracia F. & C. Schulz, mieszczący nawet do 16 wozów tramwajowych. Pierwotnie przed zajezdnią stał parterowy budynek sklepowy, a po jego obu stronach znajdowały się tory i bramy zajezdni. Sklep został wyburzony w okresie międzywojennym, a w jego miejsce wybudowano funkcjonalistyczną kamienicę. Kamienica i bramy zajezdni zostały wyburzone w latach siedemdziesiątych XX wieku podczas poszerzania obecnej ulicy Partyzantów.
W drugiej połowie XIX wieku miasto Bielsko było bardzo prężnie rozwijającym się ośrodkiem przemysłowym Monarchii Austro-Węgierskiej. Ogólnomiejskim problemem tamtego okresu był brak zorganizowanej komunikacji publicznej. Dlatego w 1884 roku na obradach Bielskiej Rady Gminnej pojawił się projekt otwarcia w mieście elektrycznej linii tramwajowej. Barierą zaporową w realizacji pomysłu, okazał się brak własnej elektrowni, która zasilałaby trakcję. Problem zniknął w 1893 roku, kiedy to w dzielnicy Żywieckie Przedmieście powstała pierwsza w zaborze austriackim elektrownia miejska. W październiku 1894 roku powstał Komitet Akcyjny Lokalnej Kolei Żelaznej, który zaproponował władzom miejskim budowę linii tramwajowej łączącej dworzec kolejowy z Cygańskim Lasem, popularnym miejscem wypoczynku bielszczan. W 1895 władze miasta wyraziły zgodę na budowę i zawarły umowę dotyczącą eksploatacji linii tramwajowej. W ramach prac budowlanych wzniesiono budynek remizy tramwajowej przy dzisiejszej ulicy Partyzantów oraz drewnianą remizę i poczekalnię na przystanku w Cygańskim Lesie. Zakupiono również, pięć wozów tramwajowych mogących jeździć w dwóch kierunkach, gdyż linia nie posiadała końcowych pętli umożliwiających zawracanie oraz dwie przyczepy. Oficjalne otwarcie linii tramwajowej nastąpiło 11 grudnia 1895 roku o godzinie 10:00. Trasa do Cygańskiego Lasu miała długość około 5 km i posiadała 14 przystanków. Średnia prędkość jazdy ówczesnego tramwaju wynosiła 14 km/h. Tramwaje kursowały regularnie co 20 minut. Posiadanie tramwaju elektrycznego było dużym sukcesem miasta zważywszy, że takie miasta jak Kraków, Warszawa, a nawet Wiedeń posiadały w dalszym ciągu konną trakcję tramwajową. W okresie I wojny światowej znacznie wzrosło zainteresowanie przewozami tramwajowymi w mieście, związane to było z napływem nowych mieszkańców. Po wojnie i przyłączeniu Bielska do Rzeczypospolitej w latach dwudziestych XX wieku problemem na skalę miejską okazało się niemieckie oblicze komunikacji tramwajowej, rodziło to liczne konflikty pomiędzy niemieckojęzyczną obsługą tramwajową a polskimi pasażerami. Mimo licznych awantur język niemiecki do 1935 roku obowiązywał przy obsłudze pasażerów. Podczas II wojny światowej komunikacja tramwajowa w Bielsku cieszyła się niesłabnącym powodzeniem wśród pasażerów. Na tyle dużym, że w 1941 roku zanotowano obsłużenie 3 milionów osób. Po wojnie pierwszy tramwaj na trasę Dworzec Kolejowy – Cygański Las wyjechał 27 lutego 1945 roku. W 1949 roku w ramach realizacji 6-letniego planu budowy gospodarki socjalistycznej w Polsce Ludowej powstał projekt rozbudowy bielskiej trakcji tramwajowej o kilka dodatkowych linii. W efekcie podjętych działań, w 1951 roku uruchomiono tylko jedną nową linię tramwajową, łączącą dworzec kolejowy z dzielnicą Aleksandrowice i posiadającą 6 przystanków. Końcowy przystanek zlokalizowany był w rejonie dzisiejszego węzła drogowego „Hulanka”. Przejazd z dworca na Hulankę trwał 16 minut, kursy odbywały się co 15 minut. Pod koniec lat sześćdziesiątych, w związku z bardzo silnym rozwojem taboru samochodowego oraz autobusowej komunikacji miejskiej, wiele miast przystąpiło do likwidacji linii tramwajowych. We wrześniu 1970 na sesji miejskiej rady narodowej podjęto decyzję o likwidacji linii tramwajowych w Bielsku-Białej. Pomimo licznych protestów mieszkańców 30 kwietnia 1971 był ostatnim dniem bielskich tramwajów, które w tym dniu jeździły za darmo. Ostatni tramwaj zjechał do zajezdni o godz. 22:30. Trzydzieści osiem używanych wozów tramwajowych załadowano na platformy kolejowe i wywieziono do Łodzi, gdzie niektóre z nich kursowały do lat osiemdziesiątych XX wieku. Bielsko-Biała było ostatnim polskim miastem, które zlikwidowało sieć tramwajową w czasach PRL.
Budynek zajezdni tramwajowej – ul. Partyzantów 64